Zo....ik zit. Gedouched en wel. Het was een lange en aan het eind enerverende rit. Het zou een rit van ongeveer 500 km worden. We waren even 'vergeten' hoe het is om zo lang op de motor te moeten zitten. Maar we hebben het gered! Het eerste stuk is nog flink door de bergen. Om van Oostenrijk naar Duitsland te geraken zijn er meerdere wegen, echter vanaf de plek waar wij zaten moesten we de Fernpass nemen. En die is best te doen. Alleen houdt het wat op... . In de buurt van Schwangau schiet je dan de snelweg (de 7) op, via Kempten en Ulm. Echter na Memmingen zijn we hier van af gegaan en hebben we 'de binnenlanden van Zuid-Duitsland een stuk verkend. Helaas lopen er op deze hoogte geen snelwegen van oost naar west. 300 km binnendoor is dan wat veel. Dus bij Reutlingen pak je dan een stuk snelweg onder Stuttgard door, om vervolgens richting Karlsruhe te rijden, waar je ook weer onderdoor wegdraait, richt Straatsburg en, heel raar, richting Basel zoals de borden aangeven. Je moet dus weer een stuk zuidwaards en dat voelt raar; alsof je weer terug gaat. Op het laatste traject, net voorbij Karlsruhe, zien we plotseling een vrachtwagen op de tegenoverliggende baan over de vangrail heen komen. Deze glijdt aan onze kant op ons af. Gelukkig rijden we rechts en kunnen we op tijd de rondvliegende brokstukken ontwijken en remmen. We staan als eerste in de snel vormende file stil. Ik spring van de motor om te kijken of en hoe ik kan helpen. De vrachtwagen ligt op zijn kant met de kabine aan onze kant. Tegen de oplegger, die over de vangrail hangt, staat een personenwagen boven op de vangrail. Ik kom als eertse bij de kabine aan. De voorruit is in duizenden stukjes maar hangt er nog wel in. De bestuurden staat op de rechterdeur van de kabine verdwaasd om zich heen te kijken. Het valt nog mee hoe hij er toe is. Wel veel bloed op zijn hoofd en gezicht. Samen met een ander aangesnelde bestuurder slaan we de ruit er uit en halen we de chauffeur uit de kabine. Die wordt opgevangen door andere toegesnelde vrijwillige hulpverleners. In de drukte hoor ik dat de chauffeur van de personen auto het 'goed' maakt. Inmiddels begint het aardig naar benzine te ruiken. Ik probeer de mensen weg te dirigeren. Als ik naar rechts kijk zie water en benzine richting mijn motor stromen. Onze helmen zijn al bijna nat. Snel kijk ik op me heen of ik nog wat kan betekenen. Er zijn inmiddels voldoende mensen in de weer om van alles te regelen. Samen met Carin probeer ik richting de motor te komen. Sommige automobilisten proberen tussen de stukken puin en vangrail heen weer door te rijden. Het is vreemd, maar de stroom auto's komt alweer op gang en vervolgt zijn weg. Iemand is zo vriendelijk om ons er door te laten en nog net op tijd kunnen we helmen droog van de weg oprapen. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet. Ook wij zijn doorgegaan, een lege, surrealistische weg voor ons. We hebben denk gedaan wat we konden doen. De rest van de rit, zo'n 80 km nog, doet onwezelijk aan als je net zo iets voor je ogen hebt zien gebeuren. We zijn stil, blij en opgelucht als we veilig de motor voor het hotel neer mogen zetten.