Vanmorgen stond ik op met een gevoel alsof ik de avond er voor een ‘ik weet niet wat’ had gedronken. Zwalkend van bed naar badkamer en terug en misselijk tot en met. Mijn hoofd omdraaien was geen pretje. Het zal een aanval van Ménière geweest zijn. Inmiddels zit ik dit te typen, mezelf dwingend om iets te doen en overeind te blijven.

Met pijn en moeite zijn we vanmorgen vertrokken, het vertrek zo ver mogelijk uitgesteld (we mochten gelukkig tot 11 uur op de kamer blijven). Op zich wel leuk om langs het water te rijden, maar ik heb er niet écht heel veel van mee gekregen. Ik heb mijn blik maar goed op de weg en het overige verkeer gehouden want, voor de kenners onder ons, het zijn wegen vergelijkbaar met die van het Como en Lugano meer, maar dan nog vóór de modernisering aldaar.

Uiteraard waren we veel te vroeg in hotel Limonaia. Uiteindelijk was het een ritje van een uur en een kwartier. Op de vraag of we wat eerder in de kamer konden dan 15.00 uur, kregen we het antwoord dat ze hun best gingen doen. Uiteindelijk konden we 13.45 uur de kamer in en kon ik op bed neerploffen. In de tussentijd dat ik wat dutjes lag te doen is het hier dichtgetrokken en is het begonnen te regenen. Wel verfrissend want het was drukkend warm.

Hotel Limonaia ligt tegen de berg aangeplakt en kijkt uit over het Gardameer en het dorpje Limone. Een mooi uitzicht dat we zo dadelijk, als we naar het restaurant wandelen, maar eens moeten bekijken. Het is een groot hotel. Het heeft kamers en appartementen genummerd tot in de ‘weet ik hoeveel’ honderd. Overal huisjes met doorgangetjes en steegjes, allemaal op verschillende hoogte niveaus. Een dorpje op zich. Ik weet niet of het komt dat we ‘in de bergen zitten’ (zo hoog is het nou ook weer niet), maar er is hier geen wifi-verbinding. Ik ga proberen via een wifi-hotspot met mijn telefoon dit verhaal door te sturen. Voor foto’s wordt me dat te veel. Die houden jullie tegoed.